ابن عباس» مفسر معروف نقل مىکند:
مسلمانان صدر اسلام هنگامیکه پیامبر ص مشغول سخن گفتن بود و بیان آیات و احکام الهى مىکرد گاهى از او مىخواستند کمى با تأنی سخن بگوید تا بتوانند مطالب را خوب درک کنند، و سؤالات و خواستههاى خود را نیز مطرح نمایند، براى این درخواست جملهی راعنا» که از مادهی الرعى» به معنى مهلت دادن است به کار مىبردند.
ولى یهود همین کلمه راعنا» را از ماده الرعونه» که به معنى کودنى و حماقت است استعمال مىکردند (در صورت اول مفهومش این است به ما مهلت بده» ولى در صورت دوم این است که ما را تحمیق کن»!). در اینجا براى یهود دستاویزى پیدا شده بود که با استفاده از همان جملهاى که مسلمانان مىگفتند، پیامبر یا مسلمانان را استهزاء کنند.
آیه فوق نازل شد و براى جلوگیرى از این سوءاستفاده به مؤمنان دستور داد بهجای جملهی راعنا»، جمله انظرنا» را به کار برند که همان مفهوم را مىرساند و دستاویزى براى دشمن لجوج نیست:
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَقُولُوا راعِنا وَ قُولُوا انْظُرْنا »[1]
اى افراد باایمان (هنگامیکه از پیغمبر تقاضاى مهلت براى درک آیات قرآن مىکنید) نگویید راعنا» بلکه بگوئید انظرنا» (زیرا کلمه اول هم به معنى ما را مهلت بده و هم به معنی ما ');
درباره این سایت